Een winter die oons heugt: ni’j verhael van Sjoukje Oosterloo

Een winter die oons heugt

Vandaege schrieven we vier jannewaori van et ni’je jaor. Jannewaori is een wintermaond neffens de kelender, mar et liekt d’r now hielendal niet op. Morgens is et lange duuster en blieven bi’j pattie luden de gedienen dichte tot an koffietied. Now ja, geef die meensken es ongeliek. Aj’ niet hoeven te warken dan verzit ie niks mit zok weer. De stormwiend het vannaacht aorig tekeergaon en vandaege teisteren regen- en haegelbujjen oons laantien. Echt gien weer om d’r op uut te gaon. Zodoende klim ik aachter mien laptop en perbeer om weer es wat zinnigs op pepier te zetten. Lichtkaans krieg ik mit zok mal weer wel weer inspiraosie.

De laeste jaoren hewwe bi’jkaans gien winterweer meer had, op wat iezel en een sni’jbujje nao. Daor is et dan ok wel mit zegd. In mien onthoold weet ik nog dawwe in de kastvekaansie altied al op ’e scheuvels stonnen. Veur oons huus was de vaort en daor leerde ik et scheuvelen aachter een stoel. Ik hadde op mien jaordag ni’je hoolten scheuvels, hoolties nuumden we die, kregen. Veur op de punten zat een keuperen koegeltien, dat zal wel veur de mooiighied west wezen. Dat keuperen puntien dee nargens dienst veur en ik weet nog dat Heit et d’r votdaolik mit de iezerzaege ofzaegd het. As ik vallen zol, en die kaans was hiel groot aj’ et scheuvelen nog leren moeten, was et niet zonder geveer da’k me an dat iezeren gevallegien bezeren zol. Wat hewwe in mien jonge jaoren wat ofscheuveld. Vanof huus naor Donkerbroek en dan weer naor de iesbaene bi’j de Nanningesluus. We gongen ok op scheuvels naor schoele en zundags naor de karke. Mar awwe uut de karke weg thuuskwammen mochten we op zundag niet meer scheuvelen. Zo was dat ok mit fietsen. Gelokkig is dat now wel veraanderd.

Doe ik trouwd was en we in Appelsche woonden scheuvelden oonze kiender ok es op een zundagmiddag veur huus op ’e vaort. Doe kwammen mien oolden op vesite en ze stapten uut de auto. Bi’j de weg bleven ze staon te kieken naor de scheuvelderi’je van heur kleinkiender. Ik heur et mien mem nog zeggen: ‘Albert, moej’ es kieken die kiender scheuvelen op zundag.’ As bescheid zee ik: ‘Ja Mem, wat veur verschil maekt et now, aj’ scheuvelen of kuieren op zundag?’ Ik heb ze d’r laeter ok nooit meer over heurd, wat dat anbelangt bin mien oolden deur de jaoren wel aorig mitgaon mit de tied.

Op diezelde vaort in Appelsche heb ik as kiend in de kastvekaansies ok vaeke op de iezers staon. Dan was ik bi’j Pake en Beppe te uutvanhuzen. Zi’j hadden daor een winkel in  mannefakturen en zok-zo-wat. Dan wodde d’r deur de grote buurjongen een hiele lange baene schoneveegd waor we oons op uutleven konnen. Mar dat is d’r de laeste tieden niet meer bi’j. Awwe scheuvelen willen moewwe naor de keunstiesbaene. Dat is wel een aorige oplossing, mar lang niet iederiene is in de gelegenhied om daor gebruuk van te maeken.

Ik zol et wel aorig vienen dat a’k morgenvroeg wakker wor de wereld dan bedekt is mit een laogien sni’j. Niet te vule netuurlik, dan hewwe d’r ok weer last van. Mar een klein laogien, dan liekt alles vule vroliker en wo’n de meensken d’r ok bliede van.

Daoromme vieter ik mezels an om positief te daenken en de moed nog niet te verliezen. We bin nog mar begin jannewaori, en feberwaori komt ok nog, dus wie wet wawwe nog tegoed hebben. Ik kieke ’t aovend in de steerns, lichtkaans beloven die  wel een winter die oons nog lange heugen zal.

Sjoukje Oosterloo