Keerpunt
Now de vleermoezen in de ruste binnen,
de haastbujjen over et laand gieselen,
en et blad in oppers om de deure ligt,
wodt et tied om in de spiegel te kieken.
.
In de smoeke besleutenhied van et huus,
dat him klaormaekt veur een lange winter,
mar waor et geluud en de locht van de zoemer
nog volop te heuren en de roeken binnen,
.
maek ik et testement op van mien bestaon.
Kiek ik over de schoolder aachteromme
naor et leven dat ik overleefd hebbe,
en zet veur et eerst de bliendkappe of.
.
As een koekoeksjong dat nog nooit vleugen het,
zal ik perberen moeten reddag te holen:
de ballast van vroeger betien bi’j betien
over de raand van et nust te drokken.
.
En as ik dan, laeter, op een winteraovend
butendeure omhogens kiek, hoop ik mar
dat niet elke steern in de koolde vrieslocht
een kaans is die ’k veurbi’jgaon laoten heb.
.
(Uut: Winterlaand, 2001)