Redaktie

Gien koopzundaegen meer            

Deurgaons heb ik de radio anstaon onder et schottelwasken, dan kan ‘k onderwiels naor et ni’js luusteren. Op disse meniere vang ik twie vliegen in iene klap. Inienen spits ik mien oren, wat verkondigt die ni’jslezer me daor?

De drie extra koopzundaegen die d’r veur de feestdaegen west binnen, hebben d’r veur zorgd dat de meensken niet zo stressd meer binnen? Zol d’r in oons laand wel ien meens te vienen wezen die zokke kolder geleuft? Ik daenke van niet!

Neem now alderdeegst et winkelpasseniel es, zi’j bin zo stressd as een kiepe dat zien ei niet kwiet kan. Alle daegen van vroeg tot laete bin ze in de weer, omreden de klaanten vule meer in de karre laeden veur de stokmennig feestdaegen die d’r an zitten te kommen. Aj’ die volle bosschoppekarren zien, zoj’ daenken dat d’r oorlog in de locht zit, zo oflaeden bin ze.

Dat de klaanten minder stressd wezen zollen, dat liekt me nuver, bedaenk ik wiels ik veur de kassa op mien beurt te waachten stao. De iene nao de ere kikt es om him henne welke riegel waachtenden et kotste is, en slöt him daorbi’j an. Algedurig stot je d’r een bosschoppekarre op de hakken, zo haostig is iederiene. En dat zol gien stress wezen? Now, reken mar van yes! Wis en werachtig is dat stress!

Een oolde vrouw die niet zo rap overweg kan mit heur betaelpassien, zorgt nogal veur wat oponthoold an de kassa. Aachter heur foeteren al een stokmennig meensken. Neffens mi’j dudet dat op ongeduld, of op wat men vandaege-de-dag stress nuumt. Liekewel, wat geft zok stressgedoe now aenlik, et is veur oons allegere lieke vroeg duuster.

Bi‘jglieks kan et seins wel es makkelik wezen as op zundag de bakker eupen is. In België gaon de meensken morgens eerst naor de mis, en as de karke uutkomt gaon alle vrouwluden naor de bakker om wat lekkers te kopen veur bi’j de koffie. Daor kan ’k me nog wel wat bi’j veurstellen, mar eers vien ik et mar niks die koopzundaegen.

Doe ik mien bosschoppen dee, was et nog gieniens zundag. Op zaoterdag hael ik gien bosschoppen, omreden d’r dan gien winkelkarre te bemachtigen is. Wat die koopzundag anbelangt, die kun ze om mi’j wel ofschaffen. Eerstieds hebben oonze veuroolden d’r zo veur vochten om op zundag vri’j te wezen, en now moe’n ze in oons laand zo neudig Amerike nao-aepen. Daor hebben ze een vierentwintiguurs maotschoppi’je, dus willen de grote winkelbedrieven zoks hier ok deurdrieven.

Wat hej’ now an zokke nao-aeperi’je. Men kan de winkel wel eupendoen op zundag, mar de meensken hebben toch niet meer geld in de ponge om te potverteren. De baozen van grote supermarken zo as Dirk en Appie, die hebben de schaopies al lange op et dreuge. Heur passeniel is op zundag in ’t spier, wiels ze zels lekker van een vri’je dag genieten. Ze gaon mit de vrouw te kuieren deur et Fochtelerveld en de Kaele Dunen, of zok-zo-wat. Dat willen die kleine zelsstaandige winkelluden ok wel graeg. Mar die moe’n zels an ’t wark omreden extra passeniel veur heur vusen te duur wodt. Eerder haelde men de bosschoppen ok op zaoterdag, waoromme kan dat now inienen niet meer? vraog ik me of.

De baozinne van et bloemewinkeltien op ’e hoeke van een drokke winkelstraote, dee heur winkel op zundag niet eupen. Ze was an et aende van de weke zo mu as een podde. ‘Butendat wil ik op zundag mien kiender ok wel es zien, daoromme hool ik zundags de deure op slot. Dislange he’k d’r nog gien bloeme minder om verkocht,’ leut ze me een keer weten.

Doe ze op een zundag de winkeldeure wél eupen hadde, keek ik daor mal van op. ’Ik miende daj’ op zundag niet eupen weren,’ vreug ik heur. ‘Van de haandelsverieninge heb ik zeggen had, da’k op koopzundag de winkel eupendoen moet, eers krieg ik een boete,’ foeterde ze. ‘Et lopt de spuigatten uut mit oonze wetgeving. Ie bin zels gieniens baos over je eigen zaeken. Mar de extra kosten die ik zokke koopzundaegen hebbe kommen niet op et klied, daor dri’j ik zels veur op. Butendat bin d’r zeuven daegen in de weke, daorvan kuj’ wel op zes daegen bosschoppen haelen. Wie as daor nog niet genoeg an het, die mag zien hassens wel es naokieken laoten,’ zochtte ze. ‘Mar dit is de laeste keer da’k op zundag eupen bin, ik laot me de wet niet deur een eer veurschrieven. Veur mi’j gien koopzundaegen meer,’ besluut de bloemevrouw striedveerdig. Ik nikke, as teken, da’k et roerend mit heur iens bin.

Sjoukje Oosterloo