Vertrouwen
‘Hej’ et al heurd? Siemen en Klara bin ok bi’jenneer weg,’ zegt Geesje tegen me, a’k heur integen komme.
‘Nee, daor heb ik nog niks van heurd. Da’s dan ok nog mar krek zo, omreden ik heur een stokmennig weken weeromme tegere nog in de auto rieden zag. Et leek eers zoe’n gelokkig stel en ze hebben de kiender de deure ok al uut, is ’t niet?’ miende ik.
‘Ja, mar die Siemen was veur zien wark nog al vaeke van huus, zodoende het hi’j de katte wel es in et duuster knepen, moej’ mar rekenen,’ trekt Geesje heur konklusie.
‘Pas op Geesje, dat kuj’ zo mar niet zeggen van Siemen, ie weren d’r niet bi’j wel?’
’Hm..,’ gnist Geesje. ‘Klara is vusen te goed van vertrouwen. Ik hadde die diknekke van een Siemen wel es in zie’n doen en laoten naoreden, as ik heur west was. Zo ziej’ mar, ie kun je eigen man gieniens vertrouwen. Mien Gerrit komt ok vaeke in de kleine uurties thuus van zien kaortaoventien, ik weet niet a’k et zaekien wel vertrouwen kan. Ik zal es op de uutkiek staon gaon bi’j kefé de Blauwe Maone, wie wet wa’k dan ontdekke.’
‘Now…, now.., Geesje, ie draeven weer aorig deur, ie kun alle manluden niet over iene kam scheren, hen!’ dim ik heur een betien. ‘Butendat is die Gerrit van jow zo trouw as et mar kan, ie moe’n him gewoon vertrouwen,’ perbeer ik heur gerust te stellen.
‘Ja, mar ie lezen et ja alle daegen opni’j in de kraante,’ snoft Geesje. ‘Alderdeegst president Hollande van Frankriek bliekt ok al niet trouw te wezen. Hi’j het zien vrundinne Valérie Trierweiler bedreugen mit een twintig jaor jongere meid, de actrice Julie Gayet. Valérie het et d’r slim van op heur zenen kregen en is hielendal van slag. Et sprokien van Hollande en Valérie is now uut. Ik begriep trouwens niet wat een jonge meid as die Julie Gayet zicht in zoe’n ooldere kerel. Mar ja, een luxe leventien zal heur wel toelachen,’ wint Geesje heur d’r over op.
Lachende onderbreek ik heur spraakwaeterval: ‘Hoe hoger de meensken op de ledder klimmen, des te ondeugender ze wodden.’
‘Bin ik mit je iens, et is ja vandaege allemaole oplichteri’je wat de klokke slat. Nee, vertrouwen is tegenwoordig veer te zuken,’ briest Geesje.
‘Ie zollen warkelik wel geschikt wezen om in de gemienteraod te zitten. Een vrommes as ie, mit haor op ’e koezen wekt een boel vertrouwen,’ lach ik.
‘Ja, ja, heb ie de gek mar mit mi’j, mar ik kan me om zokke dingen wel zo lelk maeken,’ maekt Geesje heur drok.
‘Dat zol ik mar niet doen, as ik je was, et is niet goed veur je bloeddrok. Weej’ wat aj’ doen moeten?’ vraog ik heur.
‘Nee, dat zo’k zo niet weten,’ zegt ze, en vraogende kikt ze me an.
‘Ie moe’n mar hiel vaeke dat vassien zingen van Leen Jongewaard en Adèle Bloemendaal, uut et pergramma ’Et schaop mit de vuuf poten’. Ken ie dat nog?’ ‘Ja wisse, dat kan’k nog as de beste,’ lacht Geesje.
As hawwe et ofpraot…, spontaon zingen we inienen zomar, midden in de winkelstraote: ‘As je mekaar niet meer vertrouwe kan, waar blijf je dan, zo is et toch meneer. As je mekaar niet meer vertrouwe kan, dan blijf je nergens meer.’
Sjoukje Oosterloo
